Tagihawat

Salamat kay UtakGago sapagkat ako ay wala talagang maisip na isulat kanina hanggang sa nabasa ko ang kanyang bagong istorya.

Tagihawat o Pimple sa wikang Ingles. Karamihan sa atin ay pinagdaanan, o pinagdaraanan ang nakaka-inis na yugto na ito ng buhay. May iba na sadyang pinagpala at hindi nila naranasan ang magkaroon nito, na talaga namang naka-iinggit.

Natatandaan mo ba kung saan tumubo ang iyong kauna-unahang tagihawat?

Bata pa lang ako ay takot na ako magkaroon nito. Banidoso at saksakan kasi ng arte ang lolo niyo. Kaya noong malaman ko kung ano ang sikreto ng mga gwapo, bumili ako agad nito. Nasa Grade-5 lang ako noon. Wala pa akong tagihawat noon, pero sinimulan ko nang magkuskos ng mukha pagdating ng bahay galing eskwelahan. Patago ko itong ginagawa sapagkat baka mapagalitan ako.

Hayskul. Ang teenage years. Saan ka man mapalingon sa eskwelahan, ay tiyak na makakakita ka ng taghiwayat. Iba-iba ang kanilang hugis at laki. May mapula-pula, may maitim-itim, at meron ding kulay yellow-green. Dahil nga sa ako ay naging maagap, wala akong tagihawat noon. Bihirang-bihira at kung magkaroon man, sila ay napakaliliit lamang. Hindi tulad ng sa katabi ko sa klase, ang mga tagihawat niya ay talagang proud na proud sa kanilang mga sarili. Sila ay parang mga sundalo sa giyera na handang magpaputok ano mang oras. Madalas akong tanungin ng ilan sa aking mga kaklase noon kung ano ang aking ginagamit. Siyempre, hindi ko ito sinasabi sa kanila. "Wala, naghihilamos lang ako lagi." sagot ko, sabay talikod sa kanila na may ngiti na pangkontrabida sa teleserye. Sa makatuwid, nakaraos ako ng hayskul na walang problema sa tagihawat.

Hanggang sa ako ay magkolehiyo. Akala ko ay nalagpasan ko na ang pinangangambahang stage na iyon. Ngunit ako pala ay mali. Isa-isa kong napansin ang pagusbong ng maliliit na butlig sa aking mukha. Agad kong sinimulan ang pagkuskos sa kanila gabi-gabi, at hindi ko sila tinitigilan hangga't hindi pa humahapdi ang balat ko. Nawala naman sila agad, salamat sa mga nakaimbento ng mga produkto para dito. Nawala silang lahat matapos ang ilang araw, maliban sa isa. Isang makulit na tagihawat sa aking kaliwang pisngi. Kahit anong gawin kong pang-gigigil sa kanya, patuloy pa rin siya sa paglaki. Biglang may lumitaw na bombilya sa aking ulunan. Isang magandang ideya ang aking naisip. Bago ako matulog isang gabi, kumuha ako ng cotton ball. Nilagyan ko iyon ng sikreto namin. Kumuha ako ng scotch tape. Dinikit ko ang bulak sa aking tagihawat sa pisngi sa pamamagitan nito, at sinabi sa kanya "Ayaw mong umalis ah, tingnan natin!".

Kinabukasan. Pagkagising, tinanggal ko na ang bulak sa aking pisngi. Pagkaligo ay umakyat na ako sa aking kwarto upang magbihis. Pagtingin ko sa salamin ay mayroon akong napansin sa aking pisngi. Akala ko ay Geology class na sapagkat mayroong mapa sa aking pisngi! Kahugis nito ang Luzon! Hinawakan ko iyon upang suriin at nalaman ko na nasunog pala ang aking balat. Ginising ko ang lahat ng tao upang damayan ako sa aking pinagdaraanang krisis. Nagbihis na ulit ako ng pambahay dahil ayaw ko nang pumasok. Nagpapanic ako at sinabi sa aking ate na dalhin niya ako sa kaibigan niyang derma. Nagpunta kami sa isang klinik sa Megamall at doon nga ako nagpatingin. Sinabi ng doktor na medyo matatagalan ang paggaling nito, na siya namang lubos kong ikinalungkot.

Kinabukasan ay nagulat ang aking mga kaklase at kaibigan sa kanilang nakita. Parang may bago akong pinapauso. Talaga namang yukong-yuko ako kapag naglalakad ako sa aming kampus. Ilang linggo rin ang aking tiniis kasama na diyan ang aming field-trip.

Matapos ang maraming gastos, at ilang linggo ng pagpapahid ng kung anu-anong gamot, gumaling na rin ang sunog sa aking pisngi.

Kung may isang tagihawat na mananatiling espesyal para sa akin, siya na iyon. Hinding-hindi ko siya makalilimutan.

Subscribe in a reader