'Yan ang sinasagot ko kapag ako ay tinatanong noong bata pa ako, kung ano ang gusto ko na maging trabaho paglaki ko. Wala pa naman ako masyadong alam tungkol sa pagiging bumbero noon. Nagustuhan ko lang ang trabaho nila kasi parang ang sarap bumaba doon sa pole na bakal kapag ipinapakita sila sa Batibot.
Tiningnan ko ang aming yearbook noong highschool kahapon. Bukod sa napansin ko na napakaraming estudyante na may paborito sa kasabihan na "Time is Gold", ay napaisip ako. Ano na kaya ang nangyari sa kanila? Natupad kaya nila ang kanilang mga "I wanna be a _______
someday"? Ilan nga ba ang talagang nagsikap at ginawa ang lahat upang matupad ang kanilang inaasam-asam na propesyon noon?
Aminado ako na isa ako sa mga hindi nakatupad ng sinabi kong pangarap sa aming yearbook. To be a Computer Engineer ang nakalagay sa ilalim ng pangalan ng lolo niyo dahil hilig ko na ang PC kahit noong DOS-based pa lang. Pero medyo malapit naman ang aking kurso dito - Computer Science. Sabi kasi noong nag-eenrol ako sa kolehiyo ay ito ang in-demand. Pero noong taon na ng pagtatapos namin ay Nursing na! Saya! Magdiwang tayo!
Marami akong kakilala na kumuha ng gusto nilang kurso, ngunit hindi nila ito ginagamit sa kanilang trabaho. Medyo nakalulungkot ngunit ganoon talaga siguro. May kanya-kanya naman silang dahilan na katanggap-tanggap naman. Pero sana, huwag tuluyang masayang ang mga hirap na naranasan nila noong sila'y nag-aaral.
Darating ang panahon at magkikita-kita ulit tayo ng mga kaklase natin. Umaatikabong kwentuhan ang tiyak na mangyayari.
Na-miss ko tuloy ang tropa ko:
Athena (Apo daw siya ni Ka Tino),
Odeth (Ang babaeng walang bahid),
Jheng (Ang aming financer),
Dino (Ang munti naming kaibigan),
Leo (Cute - sabi niya),
Tin (Ang payat na raw ngayon),
Ria (Uwi ko galing Singapore?),
K8 (Kakosa habambuhay),
Chelot (Ang kaibigan kong di kaputian),
Joyce (Kaibigan at kasosyo),
Mike (Kumpare),
Rommel (Ang bihira magparamdam)
Kumusta na kayo?
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento