Kol Sener

Aba! Akalain mo ‘yun? May blog pala ako!

Muntik-muntikan nang mabaon sa limot ang blog kong ito. ‘Di ko rin alam kung bakit ba hindi ko magawang magkwento noong mga nakaraang buwan. Hindi naman dahil wala akong maiikwento. Marami ngang nangyari sa Lolo niyo at kapag sinipag-sipag at ‘di umatake ang rayuma eh isusulat kong lahat rito.

Unahin natin ang isa sa mga pinagkaabalahan ko noong Nobyembre at Disyembre.

Dahil ako’y nakabakasyon nang mahaba-haba mula sa aking trabaho, ako’y nainip ng todo. Hindi kasi ako mapakali ‘pag ako’y nakatunganga lamang at walang ginagawa. Sa aking pamamasyal sa internet, nakatagpo ako ng isang gawain na hindi ko pa nasusubukan, at maaaring pumawi sa aking pagka-inip…

“38-day Call Center Employment”

Marahil sa karamihan ay kabaliwan ang pagkakaroon ng trabaho sa loob lamang ng napaka-igsing panahon, pero iba ang dating nito sa Lolo niyo. Dahilan nga na wala naman akong ginagawa, at kailangan ko ng pagkakaabalahan, sinubukan kong pasukin ang trabahong ito.

Kaarawan ko pa noong ako’y pumunta sa nakasaad na opisina sa patalastas. Magara ang gusali at pati na rin ang mismong opisina. Lumantad sa ‘king harapan ang napakaraming aplikante kahit napakaaga pa. Tanda na marami pa rin ang naghahanap ng trabaho gaya ng kahit anong panahon.

Lumapit ako sa isang babae na medyo suplada. Sa kanya ipinapasa ang mga resume ng mga aplikante. Matapos kong makipagplastikan sa kanya ng ilang minuto ay umupo ako sa isang tabi at naghintay.

Makaraan ang ilang beses kong pagbalik-balik sa C.R., at dalawang oras, tinawag ako ng isang matabang lalaki, at ininterview. Pagtapos noon ay exam naman. Pagtapos ay interview ulit. Nakapag-Enervon Prime ata ako noon at naipasa kong lahat ito. Pinapirma na ako kaagad ng kontrata para sa aking napaka-igsing trabaho.

Nagsimula ang training ng Nobyembre. Ang tatlong linggong ito ay kasama na rin sa tatlumput-walong araw ng pagtatrabaho. Bayad ka na, ngunit nakikinig, naglalaro, at nakatanga ka lang naman magdamag. Magdamag. Mula alas-diyes ng gabi hanggang alas-siyete ng umaga. Wala namang problema sa akin ito sapagkat sanay naman ako sa puyatan, bagay na natutunan ko sa pagkanta sa mga lamay noong aking kabataan.

Pagkatapos ng training period, ay sabak na sa aktwal na trabaho. May mga natanggal at hindi nakapasa, ngunit sa tulong ng mga halamang gamot na iniinom ko, nakalusot ang Lolo niyo.

Naalala ko pa ang unang tawag na aking natanggap. Isang matandang babae. Mabait siya at nakatutuwa. Bagay na akin din namang ikinasiya. Ngunit paglaon, napagtanto ko na hindi lahat ng caller ay ganoon. Sa katunayan, napakaliit na porsiyento ang makatanggap ka ng tawag mula sa ganoong klaseng nilalang. Sa aking eksperiyensa, mas marami ang mga hinayupak na customer. Na talaga namang nagpa-highblood sa akin nung mga panahong iyon.

May mga sumisigaw, nag-iinit, nagmumura, nanlalait, at kung anu-ano pa. Mga eksena na dapat iyong intindihin at sikmurain. Ito, sa aking pananaw, ang nagpapahirap sa ganitong klaseng trabaho.

Isa pang medyo hindi ko nagustuhan ay ang de-minutong pagkilos mo sa araw-araw. Ang pagpunta sa C.R. o restroom o washroom o john o jane (ang pagtawag ay depende sa iyong kaartehan) ay kailangang tumagal lamang ng sampung minuto sa buong araw. Isang parte kung saan ako’y nahirapan. Ang layo mula sa aking upuan papunta doon ay dalawang minuto nang paglalakad. Babalik ka pa diba?

Masuwerte ka rin kung matatapat ka sa bonggang-bonggang kompyuter. Kung hindi, mas agahan mo pa kinabukasan upang mauna ka sa pagpili.

Isang magandang balita ay ang libreng pagkain. Dahilan ng aking pagtaba ay ang tatlong kanin, tatlong ulam at panghimagas araw-araw.

At mas malaki rin ang sweldo namin kumpara sa mga regular na empleyado doon. Dahilan ng paulit-ulit nilang pagsabi ng “Genen?! Grebe! Kekeengget nemen!”

Suma total, naging isang magandang yugto ng aking buhay ang pagpasok ko sa isang kol sener. Marami akong nakilala. Kumita ako ng malaki. Tumaba ako. At mas naging compiden ako sa aking Inglis.

Aaminin ko na minsan ay nakatataas ng kilay ang kakonyohan ng ilan sa mga nagtratrabaho sa ganitong industriya. Sana tandaan nating Pilipino pa rin tayo kahit na kadalasan ay nasa ibang panig ng mundo and isa o dalawa nating tenga.

Pero dahil din dito, natutunan ko na hindi para sa akin ang ganitong trabaho. Marami akong inaway at sinigawang kostomer. Hindi kasi kaya ng aking damdamin na sigaw-sigawan na lamang ang aking pagkatao you know.

Pero saludo ako sa mga kol sener eydiyents diyan, at ipagpatuloy niyo ang gawaing iyan kahit na mahirap at stressful ika nga. Basta nakatutulong naman sa ating sarili at pamilya, go! Go! Go!